Kusje kusje kusje, nog 100 kusjes!
6.15 uur, de wekker gaat, hup de badkamer in, kinderen aankleden, boterhammen in monden vrotten… ‘schiet beetje op jongens we moeten gaan!’ Half rennend naar de auto iedereen in de teugels, naar de opvang en school.. ‘kusje kusje nog een kusje nog een kusje mamaaaaa nog 100 kusjes.’ ‘Jaaaaa ik moet nu gaan schatje anders kom ik te laat’. In de auto constant naar de navigatie kijkend of ik een minuut in kan halen ergens. ‘Kut!’ Benzine is bijna op, zal ik nu tanken of straks? Maar als ik het straks doe dan ben ik misschien te laat op de opvang. Fuck it, ik doe het nu. Later onderweg steeds harder roepen tegen mezelf dat het allemaal niet nodig is die stress… ondertussen zit m’n adem tegen het dak van m’n lease auto, voet gaat bijna door het gaspedaal en het huilen staat me nader dan het lachen. Knap, het is 8.45 uur. Aangekomen op het werk borsten vooruit, kont naar achter en in controle lijken; iedereen lacht vriendelijk maar wel met een ‘het is bijna middag’ lachje om 9.05 uur. Ik hoef niemand denk uit te leggen hoe de rest van de dag vadertje tijd in m’n nek hijgt. Hoe de rest van de week verloopt toch? Het bekende dopamine hamsterwiel, eindigend uitgeblust op de bank ’s avonds.
Exotisch dopamine rondje
Levend van weekend naar weekend, van vakantie naar vakantie om bij te tanken. En dat woord nam ik heel letterlijk want ontspanning zocht ik in liters wijn en gezellige kleurrijke cocktails. Van het eene terras naar het andere terras, iedere dag nieuw strandje of stadje bezoeken, winkelen, scooters huren, boottochten boeken, 100 verschillende restaurants uitproberen, te gekke excursies en soms wel 5 keer verplaatsen om zo veel mogelijk te kunnen zien en ervaren met het gezin. Nooit spijt van gehad want ik heb veel van de wereld mogen zien, veel beleefd. Maar inmiddels durf ik wel toe te geven dat ook dit een dopamine rondje was, maar dan met een leuk exotisch vrijheid-blijheid strikje erom.
Levenslust verdween
Eenmaal in het vliegtuig terug naar huis, met een bak aan mooie foto’s om te laten zien aan vrienden en collega’s, was ik me al weer druk aan het maken over maandag. De eerste dag dat het hamsterwiel officieel weer ging draaien. Omdat ik mijn corporate hakken iedere 2 maanden snel inruilde voor avontuurlijke slippers hield ik dit best goed vol. Maar ik merkte dat ik langzaam veranderde. Mijn onbevangenheid en levenslust ging eraan. Steeds meer zuchten, minder lachen, meer zeuren en mezelf steeds meer verstoppen.
Adios carrière
Ik wist dat ik hier iets aan moest doen, ging mij verdiepen en zo kwam ik terecht in het doolhof van persoonlijke ontwikkeling. Strategisch talentmanagement, fotografie, cursussen, reiki, yoga opleiding, ceremonies, therapie, boeken, podcasts en nog meer cursussen. Alles heeft me iets moois gebracht, wederom nergens spijt van. Maar ook dit was weer hetzelfde dopamine rondje van consumeren, maar dan op het vlak van zelfontwikkeling. Totdat een wijze therapeute tegen me zei: ‘Carmen jouw antwoorden komen in de vertraging.’ En toen, twee jaar later viel het kwartje. Toen ik ook echt in de vertraging stapte. Ik hing mijn succesvolle carrière aan de wilgen en m’n drukke reet zette ik op een dopamine detox. Kwamen de antwoorden toen meteen? Nee. Maar wat wel kwam was vertrouwen en dat had ik niet verwacht. Ik dacht namelijk dat als ik uit het hamsterwiel zou stappen dat ik zo goed als in de goot terecht zou komen. Maar ik werd juist krachtiger, niet welvarender dat niet, wel rijker. Ik ging langzaam betere keuzes maken, dichter bij mijn hart, minder vanuit zekerheid. De gedachte ‘Maar wat als ik faal’, maakte plaats voor ‘Ach joh, het komt allemaal wel goed!’ De kracht van niets en daarmee dus alles!
Mijn dopamine brein praat!
Wat ik nodig had om van overleven weer de richting te vinden naar leven begon voor mij bij niets. Van angst naar meer vertrouwen gebeurde in onzekerheid. Ik heb daarna vaak gedacht dat het tegenovergetselde van wat je voelt, je juist het meeste nodig hebt. Stress in m’n kop, alles laten vallen. Geen zin om mijn bed uit te komen, bewegen. Zin in junk food, gezonder gaan leven. Zin om te verdoven, mediteren voor meer helderheid. Luisteren naar mijn gevoel kan soms heel misleidend zijn als blijkt dat mijn dopamine brein aan het woord is, die wil namelijk vaak lui toegeven.
Eerst uit, dan weer aan
De oplossing ligt voor mij in ieder geval nooit in het consumerende systeem, eigenlijk altijd in de natuur, het niets. Of het nou zon, zee, strand is of bos, het werkt altijd in combinatie met jezelf de juiste voeding geven. Eten, sfeer, gesprekken, boeken, muziek, geuren, liefde, de juiste mensen. Daarom ben ik Can Hippie aan het bouwen, een mini hideaway waar dit alles samen komt. Niets moeten, niets hoeven. Liefdevol comfort, weg van snelle dopamine shots. Terug naar de basis als nieuwe luxe. Terug naar je relaxte zelf als nieuwe basis om weer verder te kunnen navigeren richting een rijker leven. Geen enkele beslissing zou ooit gemaakt moeten worden vanuit je hamsterwiel, het enige wat je namelijk ziet is het draaiende rat en wat je voelt is de angst om over de kop te gaan. Eerst uit, dan weer aan. Gun jij jezelf een keer niets?
Liefs,
Carmen